INFO Mijn paaswens
Ik wou dit stukje eerst mijn paasfrustratie of mijn paasei noemen, maar Pasen is niet het moment om een boodschap van lichte boosheid op de wereld af te sturen (urbi et orbi guys, urbi et orbi). However. Omdat ik een kampioen ben in het zoeken van kapstokken voor mijn boodschappen (interpreteer dat met een zweempje ironie), spotte ik de link tussen paaseieren en mijn figuurlijk ei meteen en kon ik de kans moeilijk laten liggen om dit stukje toch te schrijven. Zij het dan met een positievere titel en een inleiding die niets zegt maar wel naar chocolade ruikt. Ik geef u even de tijd om enthousiast en ostentatief ja-knikkend te applaudisseren.
Ik kan lachen met het feit dat ik geen gluten mag eten. (YAY! Nog meer positiviteit!) Er zijn andere mensen die spreken over hun glutenintolerantie alsof een glutenvrij leven betekent dat u elke. dag. opnieuw. een strijd moet leveren met een wereld waarin niemand u ooit wilt begrijpen en alsof het de meest verschrikkelijke auto-immuunaandoening ooit is. In mijn hoofd slepen die mensen zich in hun dagelijkse leven voort door permanent te loensen, te zuchten en te sakkeren over hun heel zwaar leven. Het is uiteraard niet aan mij om uit te maken hoe u omgaat met uw glutard-zijn, maar neem uzelf daarin alstublieft niet te serieus (en schrijf er dan bij voorkeur ook geen blogs over). Want dáár krijg ik het schijt van. Er zijn kindjes die geen eten hebben, terwijl u en ik gewoon bij de overvloed aan voeding het risico lopen op buikpijn, serieuze malaise en (afwezigheid van) kak.
Los daarvan zijn er wel momenten waarop ik serieus in de knoop lig met de glutenwereld. Ik ga nog altijd heel graag op restaurant (dining out gives me such a rush) en daar kwam ik onlangs weer tot de constatatie dat deze etablissementen een glutenintolerant wezen niet altijd even serieus nemen. Full disclosure: het gebeurt dat ik een restaurant binnenga en mijn hoofd luidkeels frieeeeeetjeeeeeees zingt waardoor ik eigenlijk niet wil vragen of de frietjes wel apart van de kroketten worden gefrituurd in het geval dat deze levensvreugde mij zou ontzegd worden. Maar ik probeer dat wel altijd te doen (I am SO brave) om zo veilig mogelijk te vreten. Bij mijn bestelling kies ik steevast voor gerechten die glutenvrij lijken, en wanneer ik met de ober praat, vermeld ik ook (meestal) met nadruk dat ik glutenvrij moet eten.
De zwaar misnoegde personen zouden daarbij waarschijnlijk de tijd nemen om uitgebreid met de ober het fenomeen glu-ten-in-to-lerantie inclusief een exhaustieve lijst met potentiële rode vlaggen in de ingrediënten van de maaltijden te overlopen (in mijn hoofd in de vorm van een powerpoint op een tablet), maar ik heb daar dan simpelweg geen goesting in. Voor mij stopt mijn verantwoordelijkheid bij mijn bestelling en de vermelding van de noodzaak tot glutenfreeness. Ik wil mijn gezelschap namelijk niet voor de miljardste keer trakteren op het avontuur van de allesverwoestende gluut die darmen aantastte en opstopte en het glutenvrije dieet dat vervolgens alles overwon en op een pony naar de zonsondergang galoppeerde. Als ik het licht zie uitgaan bij de persoon die mijn bestelling noteert (or better yet: als ze over room en kaas beginnen), zal ik uiteraard verduidelijken dat er geen bloem, pasta, tarwe of brood in mijn gerecht mag zitten, maar als hij of zij (doet alsof hij of zij) het dan begrijpt, laat ik het daar ook bij.
Om dan terug te komen op mijn ei en bovengenoemde minder aangename ervaring: fouten maken is absoluut menselijk, maar horecapersoneel mag ophouden met te doen alsof ze een glutenintolerantie begrijpen. Ik heb geen enkel probleem met het verder toelichten van mijn diëtaire noden (zoals daar zijn: frietjes) en restricties (zoals daar zijn: frietjes gebakken in krokettenfrituurvet), maar ik ga dat niet elke keer spontaan doen. Ik wil niet "die veeleisende zaag" worden voor het aanwezige zaalpersoneel. Mijn doel van de avond is om zonder gedoe als een normaal sociaal functionerend wezen gezellig te tafelen met mensen die ik graag zie en, als het even kan, de auto tijdens de rit huiswaarts vrij van zwavellucht te houden.
Uiteraard zijn er vele locaties die wel goed omgaan met een glutard, en misschien vindt u dat het mijn eigen schuld is dat er gluten in mijn lichaam geraken omdat ik geen powerpoint meeneem op restaurant. Maar moest u mijn mening delen en horecamensen kennen of tegenkomen, mag u hen altijd de bescheiden paaswens van deze veeleisende zaag communiceren. Alle beetjes helpen en wie weet, kan er daardoor zelfs bij de zuchtende glutards ook iets vaker een glimlach af. U mag uzelf achteraf belonen met een paasei of vijftig, ik zal alvast het goede voorbeeld geven.
Ik kan lachen met het feit dat ik geen gluten mag eten. (YAY! Nog meer positiviteit!) Er zijn andere mensen die spreken over hun glutenintolerantie alsof een glutenvrij leven betekent dat u elke. dag. opnieuw. een strijd moet leveren met een wereld waarin niemand u ooit wilt begrijpen en alsof het de meest verschrikkelijke auto-immuunaandoening ooit is. In mijn hoofd slepen die mensen zich in hun dagelijkse leven voort door permanent te loensen, te zuchten en te sakkeren over hun heel zwaar leven. Het is uiteraard niet aan mij om uit te maken hoe u omgaat met uw glutard-zijn, maar neem uzelf daarin alstublieft niet te serieus (en schrijf er dan bij voorkeur ook geen blogs over). Want dáár krijg ik het schijt van. Er zijn kindjes die geen eten hebben, terwijl u en ik gewoon bij de overvloed aan voeding het risico lopen op buikpijn, serieuze malaise en (afwezigheid van) kak.
Los daarvan zijn er wel momenten waarop ik serieus in de knoop lig met de glutenwereld. Ik ga nog altijd heel graag op restaurant (dining out gives me such a rush) en daar kwam ik onlangs weer tot de constatatie dat deze etablissementen een glutenintolerant wezen niet altijd even serieus nemen. Full disclosure: het gebeurt dat ik een restaurant binnenga en mijn hoofd luidkeels frieeeeeetjeeeeeees zingt waardoor ik eigenlijk niet wil vragen of de frietjes wel apart van de kroketten worden gefrituurd in het geval dat deze levensvreugde mij zou ontzegd worden. Maar ik probeer dat wel altijd te doen (I am SO brave) om zo veilig mogelijk te vreten. Bij mijn bestelling kies ik steevast voor gerechten die glutenvrij lijken, en wanneer ik met de ober praat, vermeld ik ook (meestal) met nadruk dat ik glutenvrij moet eten.
De zwaar misnoegde personen zouden daarbij waarschijnlijk de tijd nemen om uitgebreid met de ober het fenomeen glu-ten-in-to-lerantie inclusief een exhaustieve lijst met potentiële rode vlaggen in de ingrediënten van de maaltijden te overlopen (in mijn hoofd in de vorm van een powerpoint op een tablet), maar ik heb daar dan simpelweg geen goesting in. Voor mij stopt mijn verantwoordelijkheid bij mijn bestelling en de vermelding van de noodzaak tot glutenfreeness. Ik wil mijn gezelschap namelijk niet voor de miljardste keer trakteren op het avontuur van de allesverwoestende gluut die darmen aantastte en opstopte en het glutenvrije dieet dat vervolgens alles overwon en op een pony naar de zonsondergang galoppeerde. Als ik het licht zie uitgaan bij de persoon die mijn bestelling noteert (or better yet: als ze over room en kaas beginnen), zal ik uiteraard verduidelijken dat er geen bloem, pasta, tarwe of brood in mijn gerecht mag zitten, maar als hij of zij (doet alsof hij of zij) het dan begrijpt, laat ik het daar ook bij.
Om dan terug te komen op mijn ei en bovengenoemde minder aangename ervaring: fouten maken is absoluut menselijk, maar horecapersoneel mag ophouden met te doen alsof ze een glutenintolerantie begrijpen. Ik heb geen enkel probleem met het verder toelichten van mijn diëtaire noden (zoals daar zijn: frietjes) en restricties (zoals daar zijn: frietjes gebakken in krokettenfrituurvet), maar ik ga dat niet elke keer spontaan doen. Ik wil niet "die veeleisende zaag" worden voor het aanwezige zaalpersoneel. Mijn doel van de avond is om zonder gedoe als een normaal sociaal functionerend wezen gezellig te tafelen met mensen die ik graag zie en, als het even kan, de auto tijdens de rit huiswaarts vrij van zwavellucht te houden.
Uiteraard zijn er vele locaties die wel goed omgaan met een glutard, en misschien vindt u dat het mijn eigen schuld is dat er gluten in mijn lichaam geraken omdat ik geen powerpoint meeneem op restaurant. Maar moest u mijn mening delen en horecamensen kennen of tegenkomen, mag u hen altijd de bescheiden paaswens van deze veeleisende zaag communiceren. Alle beetjes helpen en wie weet, kan er daardoor zelfs bij de zuchtende glutards ook iets vaker een glimlach af. U mag uzelf achteraf belonen met een paasei of vijftig, ik zal alvast het goede voorbeeld geven.
Reacties
Een reactie posten