INFO I'm practically imperfect

Ik heb mij altijd al makkelijk laten meeslepen. In mijn jeugd was ik er bijvoorbeeld van overtuigd dat ik een Disneyprinses was. Het was dan ook op zijn zachtst gezegd teleurstellend toen ik ontdekte dat mijn luidkeels te berde brengen van een geïmproviseerd lied tijdens een wandeling niet automatisch op bijval van iedere omstaander kon rekenen. Rond mijn 8 jaar dacht ik ook dat er een 75% kans was dat ik, net zoals Otje, met dieren kon praten (ook al vond mijn vader dat raar) - na de talrijke "komaan, tegen mij kunt ge echt iets zeggen, niet bang zijn, ik ben uw vriend"-gesprekken die ik daarna voerde met menig dier ter aard begon het stilaan te dagen dat die gave misschien toch niet voor mij weggelegd was. Met het ouder worden kreeg ik mijn verwachtingen gelukkig beter onder controle: bijvoorbeeld, toen sport een belangrijk schoolonderdeel werd, was al heel snel duidelijk dat er steeds een 95% kans was dat Julie de bal níét zou vangen. Zelfs al hoopte ik dat ik net als vaderlief een basketballer in spé was. L O L amirite. 

En toch laat ik mij vandaag soms nog meeslepen. For that I blame het glutenvrij imago. Bij het denken aan 'de glutenvrije persoon' verschijnt er bij velen (en al helemaal bij mij) automatisch het beeld van een bakwonder dat moeiteloos met vervangproducten in de weer is. Zo iemand die uit de losse pols perfect smeuïge koekjes op tafel tovert en dan, wanneer hij of zij overladen wordt met complimenten, iets mompelt à la "Oh these stupid things? Ik heb gewoon wat dingen samengesmeten hoor." Of zo iemand die een recept ter hand neemt, automatisch elk ingrediënt in huis heeft (srsly ik heb niet altijd vijf verschillende bloemsoorten in huis, ben ik abnormaal?), het recept vlotjes volgt en vervolgens exact datgene dat op de foto in het kookboek staat uit de oven haalt. Zo iemand die de deur voor u opent, nog wat bloem in het haar heeft hangen en een geur met zich meebrengt waarvan u spontaan begint te kwijlen.

Granola? Kan ik. Cake of biscuit? Kan ik ook nog net - zélfs met slagroom en chocolade en een gezellige portie jemenfouskmoetkikernieschoonuitzieninbikinivetjesisthenewtanned. Maar koekskes. Vrienden, tussen u en ik gezwegen. Where do I go wrong met de koekskes? Het plan was nochtans simpel: ik ging koekjes bakken voor de collega's. Ik had een niet nader geïdentificeerde bakmix waarop een recept voor koekjes stond dat slechts drie ingrediënten benodigde: bakmix, boter en suiker. Julie was like, CAN DO MAN en ik zag de employee of the month-banners al voor me. Ik besloot, spontane durfal en creatieve bol die ik ben, om ook nog veenbessen en pure chocolade toe te voegen. Ik maakte deeg, liet het deeg even koelen (15 minuten vond ik ruim voldoende), rolde kleine bolletjes, legde die op de bakplaat en wachtte in spanning af. Ik verwachtte kleine, subtiele koekjes geheel in de trant van de Walkers & Generous-baksels van deze wereld die ik, voorafgaand aan mijn bakmanoeuvre, nauwlettend had bestudeerd op smaak en textuur.

 

  

Nailed it, niet waar? Aan u de uitdaging: zoek de 4 miljard verschillen. Voor alle duidelijkheid: het openingsbeeld van dit schrijfsel en de verkoolde elementen zijn van mijn hand. Oh I know. Ik besloot dan maar om mijn verwachtingen met betrekking tot mijn bakmatig kunnen voor altijd bij te stellen, mijn droom als bakvrouw op te bergen en mijn collegae te verblijden met wat vakkundig gebakken koekjes uit een pakje. Vanaf nu laat ik het geslaagd bakken dus mooi over aan de experts: de glutenvrije bakkers die mijn hart sneller doen slaan (mogelijk een nevenwerking van de sugar rush) en mensen zoals @glutenvrijgenieten Evelien De Cock die aanstaande zondag 22 mei van 13u tot 20u op het KAF markt te industriepark Aarschot, Betekomsesteenweg 69F in haar eigen foodtruckje haar (bijzonder lekkere en totaal niet op bovenstaande gelijkende) glutenvrije baksels aan de wereld zal laten proeven. Allen daarheen!