INFO Gezocht: de glutard
Hier ben ik weer! Als een feniks uit zijn assen herrezen, materie van twee geëxamineerde vakken rijker en nog drie kloeffers te gaan. Juist ja. Laat ik even vermelden dat het mij een dik kwartier heeft gekost om deze regel te schrijven, omdat mijn technologisch gechallengde pc een niet-herrezen feniks in zijn assen blijkt te zijn. Thank god dat mijn thesis is ingediend, zegt. Maar goed! Genoeg over vogels en technologische snufjes, het is nog steeds examentijd en hoog tijd voor een blogupdate. En daar komt u, mijn beste lezer (mama, papa, zus?), vandaag in het spel. En voor u nu richting het rode kruisje navigeert op uw beeldscherm omwille van horrorgedachten bij interactiviteit, hear me out.
Ik schrijf een blog, ik ben die beginnen durven schrijven na Leo Exter en een groep van heel veel intelligente mensen op TEDxUHasselt te hebben toegesproken en ik zou die graag in de toekomst ook blijven schrijven, al is het maar omdat ik op die manier het leven met coeliakie stevig kan relativeren en mezelf dan bij momenten een schouderklopje kan geven omwille van een humoristische frasering. Maar een blog houdt van lezers (correctie: ik hou van lezers), basically omwille van het geven van een nut aan het schrijven ervan. Ik kan heel veel vrienden (you all so sweet) blijven spammen om mijn pagina te liken, mijn blogs te lezen, mijn tweets te retweeten en mijn pins te repinnen (voor de studenten onder ons: het zijn examens, heeft u nu werkelijk iets beters te doen?) maar dan is het natuurlijk maar te raden of ik wel degelijk glutards bereik.
Dus nu vraag ik u - en ik zal dat niet blijven doen, want ik heb zelf ook een ferme afkeer van praktisch alle dingen waartoe ik gedwongen word - om in uw hoofd en hersenen te graven en na te denken over die ene vriend, die vriendin, dat familielid of die verre kennis die een picky eater is op restaurant, ook iet aarig heeft aan de darmen of veel tijd op het toilet doorbracht nadat u homemade gepaneerde kroketten had voorgeschoteld. Bref, iemand die misschien ook deel uitmaakt van de speciën met een glutenintolerantie. En de volgende keer dat u die persoon ziet, laat bij wijze van casual smalltalk de naam van deze blog eens vallen - het hoeft niet altijd over het weer te gaan - en wie weet, overweegt die persoon dan wel degelijk om in de toekomst de ogen op deze pagina te werpen.
Tot slot heb ik ook nog een vrolijke oproep aan iedereen die deze blog eens leest of per toeval passeert: aarzel niet om op eender welke manier feedback te geven (een reactie plaatsen, een like placeren, tweeten, Facebooken - what have you) zodat ik weet wat ik doe en wat ik heel wat beter moet doen. Vertel mij zoal wat u graag ziet verschijnen, waar u mee bezig bent en of u graag iets van uw eigen hand ziet verschijnen, the sky is kei nijg the limit enzo. Ook negatieve commentaren en kritieken zijn welkom, nadat ik dan enkele gevoelens verwerkt heb, zal ik het ongetwijfeld appreciëren en er in de toekomst aan proberen werken.
Als u aan het einde van deze pagina bent geraakt - en dus deze pagina hebt uitgelezen zonder een vroegtijdig sluiten van uw beeldscherm of een dichtklappen van uw pc uit frustratie op mijn hoogdravend geleuter altegader - dan heb ik nog een heel gemakkelijke ontbijttip voor de glutards met ochtendhumeur onder ons. Met een ontbijt staat of valt uw ganse dag, en aangezien ik de laatste dagen chronisch moe en 's morgens uitermate niet bepraatbaar ben, is mijn dag meestal al ongeveer gevallen voor ik er goed en wel aan begonnen ben. Edoch, vanmorgen heb ik in een poging om veel energie, vitaminen en positieve vibes binnen te krijgen, met een flinke hoop havermout, wat melk, blauwe besjes en een schep bruine suiker dit prachtig (en ietwat creepy?) ontbijt gemaakt. Daar zat u collectief op te wachten, niewaarrrr?
Na de examens ga ik lesgeven op een taalkamp, met internaat en inbegrepen maaltijden en nothing says glutenfree vacation like packing your own food. Dus verwacht u volgende keer maar aan een 'ik ga op reis en ik neem mee'. Nog veel moed aan de blokkers onder ons, en een zonnige dag aan al de rest. Hopelijk tot snel!
Tweet
Spamalot
Ik schrijf een blog, ik ben die beginnen durven schrijven na Leo Exter en een groep van heel veel intelligente mensen op TEDxUHasselt te hebben toegesproken en ik zou die graag in de toekomst ook blijven schrijven, al is het maar omdat ik op die manier het leven met coeliakie stevig kan relativeren en mezelf dan bij momenten een schouderklopje kan geven omwille van een humoristische frasering. Maar een blog houdt van lezers (correctie: ik hou van lezers), basically omwille van het geven van een nut aan het schrijven ervan. Ik kan heel veel vrienden (you all so sweet) blijven spammen om mijn pagina te liken, mijn blogs te lezen, mijn tweets te retweeten en mijn pins te repinnen (voor de studenten onder ons: het zijn examens, heeft u nu werkelijk iets beters te doen?) maar dan is het natuurlijk maar te raden of ik wel degelijk glutards bereik.
Dus nu vraag ik u - en ik zal dat niet blijven doen, want ik heb zelf ook een ferme afkeer van praktisch alle dingen waartoe ik gedwongen word - om in uw hoofd en hersenen te graven en na te denken over die ene vriend, die vriendin, dat familielid of die verre kennis die een picky eater is op restaurant, ook iet aarig heeft aan de darmen of veel tijd op het toilet doorbracht nadat u homemade gepaneerde kroketten had voorgeschoteld. Bref, iemand die misschien ook deel uitmaakt van de speciën met een glutenintolerantie. En de volgende keer dat u die persoon ziet, laat bij wijze van casual smalltalk de naam van deze blog eens vallen - het hoeft niet altijd over het weer te gaan - en wie weet, overweegt die persoon dan wel degelijk om in de toekomst de ogen op deze pagina te werpen.
Tot slot heb ik ook nog een vrolijke oproep aan iedereen die deze blog eens leest of per toeval passeert: aarzel niet om op eender welke manier feedback te geven (een reactie plaatsen, een like placeren, tweeten, Facebooken - what have you) zodat ik weet wat ik doe en wat ik heel wat beter moet doen. Vertel mij zoal wat u graag ziet verschijnen, waar u mee bezig bent en of u graag iets van uw eigen hand ziet verschijnen, the sky is kei nijg the limit enzo. Ook negatieve commentaren en kritieken zijn welkom, nadat ik dan enkele gevoelens verwerkt heb, zal ik het ongetwijfeld appreciëren en er in de toekomst aan proberen werken.
Tweet, tweet, retweet
Aangezien we nu toch over sociale media aan het praten zijn - zie mij hier vlotjes die overgangen maken tussen verschillende onderdelen van mijn tekst - wil ik nog heel even jullie deze outrageously awesome foto niet onthouden. Gevonden op de Facebook van GIMB: mijn favoriet glutardboek en de kat die ik zo graag all the time zou zien grumpen in mijn nabijheid. Fun fact, omwille van de persoonlijke respons op deze tweet was ik vanmorgen echt wel een beetje starstruck, denk 16-jarigen en Justin Bieber of One Direction, maar dan iets meer gefundeerd.
Combining all awesomeness ever: hilarious #GIMB and the feline I'd love to have grumping near me.
via @peveteaux pic.twitter.com/6h7vuN2zA4
— Julie Verhaert (@JulieVerhaert) 11 juni 2014
Breakfast at Julie's
Als u aan het einde van deze pagina bent geraakt - en dus deze pagina hebt uitgelezen zonder een vroegtijdig sluiten van uw beeldscherm of een dichtklappen van uw pc uit frustratie op mijn hoogdravend geleuter altegader - dan heb ik nog een heel gemakkelijke ontbijttip voor de glutards met ochtendhumeur onder ons. Met een ontbijt staat of valt uw ganse dag, en aangezien ik de laatste dagen chronisch moe en 's morgens uitermate niet bepraatbaar ben, is mijn dag meestal al ongeveer gevallen voor ik er goed en wel aan begonnen ben. Edoch, vanmorgen heb ik in een poging om veel energie, vitaminen en positieve vibes binnen te krijgen, met een flinke hoop havermout, wat melk, blauwe besjes en een schep bruine suiker dit prachtig (en ietwat creepy?) ontbijt gemaakt. Daar zat u collectief op te wachten, niewaarrrr?
Reacties
Een reactie posten